We weten al tientallen jaren dat bepaalde gebieden in de hersenen
voor bepaalde functies verantwoordelijk zijn. We weten bijvoorbeeld
ook dat er een specifiek gebied bestaat voor informatie van uit de
handen en de romp. Het verbaast waarschijnlijk niemand
dat er voor de vingers meer plaats is voorzien in de hersenen
voor de hele romp. Opmerkelijk is echter dat ook de voetzolen –
zeker onmiddellijk na de geboorte — een heel groot gebied in de
hersenen ter beschikking hebben. Deze plaats kan echter enkel
benut worden als er voldoende signalen vanuit de voetzolen naar de
hersenen worden gestuurd.
Wij stoppen de voeten van onze kinderen echter zo vlug mogelijk in
schoentjes. We doen dat om de meest uiteenlopende en
dikwijls goede redenen. Zo zou een kind vlugger leren staan met
schoenen aan. Moeders zijn bang voor verwondingen als het kind
op een harde ondergrond speelt. Schoenen beschermen tegen scherven
en splinters en tegen insectenbeten als het kind door het gras
loopt. Maar vooral beschermen schoenen tegen koude voetjes en
dus tegen verkoudheden. Je kan al die argumenten niet zomaar van
tafel vegen. Ze zijn gebaseerd op de ervaring van generaties moeders
en grootmoeders. Het voordeel van die argumenten is het heldere
verband tussen oorzaak en gevolg: geen schoenen = verwondingen.
Wie kan daar iets tegen inbrengen?
Een voet die letterlijk en figuurlijk in de watten wordt gelegd wordt echter nauwelijks gestimuleerd en wordt dus lui en dom. Lui, omdat de voetspieren dan onderontwikkeld en dus zwak zijn.
Dom, omdat de voet niet geleerd heeft met verschillende prikkels om te gaan en dus panisch reageert op wat hij niet kent. Het is niet eenvoudig om hier later nog verandering in te brengen. Kleine kinderen passen zich gelukkig sneller aan en hebben meestal maar een paar dagen nodig om die overgevoeligheid te bedwingen.
Als ik de ouders hierover aanspreek, zeggen ze meestal dat
kinderen thuis op blote voetjes lopen. Maar Wat ouders onder blote
voeten verstaan is niet altijd duidelijk. Op blote voeten lopen
betekent in de praktijk dikwijls op antislipsokken lopen. Sokken
combineren echter de nadelen van blote, en dus onbeschermde voeten
met de nadelen van schoenen, namelijk het uitblijven van sensororische
prikkels. Wie leert er pianospelen met handschoenen aan?
Niemand toch?
[Bron: Kinderen met Kiss-Syndroom | Heiner Biedermann|ISBN 978-90-334-6889-6]